Bir Arkadaşımın Başına Gelmişti Sibel Şengül

Erkeğin kalbi, eros ilkesi ile atmaya başladığında anima ete, bir bedene bürünür. Gerçek bir kadına dönüşür. Anima, insana dönüştüğü zaman bu, karşıtların buluşmasıdır. Erkek ona doğru ilerler, anima da erkeğe doğru. Böylece, kendi içsel kadınını dışarıdaki hayatında da var eder. Bastırdığı dişil parçasını keşfeden, kabul eden, onunla bütünleşip erginlenen erkek, hayatında gerçek, bütün ve erginlenmiş  bir kadınla bütünleşebilir. Çünkü artık, psişe hissetme işlevine kavuşmuştur. Logos Eros’la buluşmuştur..



⁠Podcast'in İnstagram hesabı⁠

Artık, anne babanızın size vermediği şeylere enerjinizi harcamayı bırakın.Zamanınızı ve enerjinizi ait olduğunuz  ins anları bulmaya ayırın. Kan bağınız, içine doğduğunuz aileyi gösteriyor olabilir; genetiğinizi onlara borçlusunuz, fakat vahşi doğanızın karakteri başka bir aileye ya da topluluğa ait olabilir. Umutsuzca kendi türünüzü arayıp durduğunuz yolculukta, kendiliğinizi bulup sizin  gibi olan insanlarla bir araya gelin. 

 Bu bölüm,  içine doğduğu aileye,  topluma, ülkeye yabancı hisseden yanlış zigotlar için geliyor.

Mitolojinin en güzel taraflarından biri şudur: Değişmez kalıplar vardır ve bu kalıplar belirli döngülerde kendilerini gösterirler. Diğer güzel tarafı da şudur ki mitoloji ve dünya yaşamı birbirinden ayrı değildir. Mitolojik hikayeler binlerce yıl ötede kalmadılar, onlar bize uzaktan seslenmezler, yaşamın içinde, kahramanların suretleri değişerek var olmaya devam ederler. Ve biz bu geçici suretlerin değişmez hikaye döngülerine bakarak, günümüz kahramanlarının nasıl bir sona yürüdüklerini ön görebiliriz. Mitoloji de tarih gibi tekerrürden ibarettir. Bu bölümde Troya Savaşının kaderini belirleyen Miken Kralı Agamemnon’un Tanrı ve güç arketipleri ele geçirilişinin; Tanrı kompleksi ile güç zehirlenmesi ve kibire kapılışının hikayesini dinliyoruz.

Postumuzu kaptırmışsak ya da onu göz kamaştırıcı şeyler için feda etmişsek zamanla yorulmaya başlarız. İçimizde bir arketip canlanmaya, bizi rüyalarımızda ya da günlük işlerimizi yaparken rahatsız etmeye başlar. Bu gezgin arketipi bizi tek bir şeye motive etmek üzere içgüdülerimizi aktive eder: Arayış! Bir zamanlar bizim olan ama şimdi sahip olmadığımız ve hatta ne olduğunu bile unuttuğumuz bir şeyi aramaya başlarız. Ruh derimizi, benliğimizi ararız. Bazen bu arayışın daha başında vazgeçeriz. Çünkü rollerimiz ve sorumluluklarımız vardır. “Ben olmazsam onlara ne olacak” dediğimiz, çocuklarımız, çiçeklerimiz, işlerimiz, eşlerimiz vardır. Kendi derimizi aramaya çıkmış olmaktan bile suçluluk hissettiğimiz, hissettirildiğimiz manipülasyonlara maruz kalırız. Bazen de bize zor gelir aramak, vazgeçeriz. Postumuzu kendi ellerimizle teslim ettiğimiz pek çok yanılsamaya kapılıvermek çok daha kolaydır, zahmetsiz ve risksizdir.

Dişil doğamızın içinde sağlıklı bir animus geliştirmek için, yaratıcı, girişimci, güçlü, üretken, vahşi doğasıyla temasını kaybetmemiş bir bütünlük geliştirebilmek için evimize geri dönmekten başka çaremiz yoktur.
Peki eve nasıl döneriz?

Bizi yaşamsal bir krizle bir terapistin karşısına atan psişenin tek bir amacı vardır. Bireyleşmek... Terapi, sahte kendiliği öldürmek gerekliliğinin kabulü ile başlar. Derinlerdeki mağaraya girip, o pis, iğrenç ya da ürkütücü yaratıklarla karşılaşmayı, onların reddettiğimiz, sürgüne yolladığımız parçalarımız olduğunu kabul etmeyi,  hazinenin başında bekleyen ejderhalarla savaşma cesareti göstermeyi, belki biraz acı çekmeyi ama en nihayetinde hazineye sahip olacağını bilmeyi gerektirir. Hazine zaten sizindir. Fakat sadece gerçek sahibine, yani gerçek kendiliğinize aittir. Sahte kendilikle açılmayacak şekilde mühürlenmiştir. Mühürü açabilecek en önemli şey, hikayenizi anlatmaktır.  Çünkü dile dökülmemiş, karanlıkta bırakılan hikayelere gölgeler sahip çıkar ve onu değiştirirler. Hikayenizi tüm gerçekliğiyle sese ve sözcüğe dönüştürmeniz dileğiyle…

İçimizde bir Psykhe olduğu kadar bir Afrodit de var. Athena olduğumuz kadar, Persephone’yiz de. Demeter, Kibele, Sindirella, Gaia, Şakti, Havva, Meryem’iz. İçimizde sonsuz sayıda kadın var. Kolektif bilinçdışının sonsuz evreninde küçük bir rezonansla aktive olmayı bekleyen binlerce kod var. Adı arketip olan bu nodüller, istesek de istemesek de deneyimlerimizle birleşip bizi ve davranışlarımızı etkiler. Bu parçalarımızı yadsımamak, itmemek, bastırmamak, reddetmemek gerekir önce. Sonra da fark etmek, kabul etmek, anlamak, almak, uyumlanmak, işbirliği yapmak... Renk paletinden sadece 3 ana rengi seçmek hatta onlardan sadece biri olduğuna inanıp, renk tayfındaki tüm ara renkleri ve karışımları reddetmek gülünç değil de nedir?