ردرام | Redrum شنوتو | Shenoto

من اشتباه طبیعت هستم، یک هیولای دیوانه.
این نظری ست که قصاب روستوف درباره خودش داشت. قاتلی که بسیار عجیب و غریب بود، برای خانواده اش ارزش قائل بود، به همسر و فرزندانش وابسته بود، متواضع و حتی خجالتی و ترسو بود، ولی هنگام محاکمه رفتار‌های خشنی داشت، فریاد می‌زد، دشنام می‌داد و خودش رو به میله‌های قفسش تو دادگاه می‌کوبید.
آندری رومانوویچ چیکاتیلو Andrei Romanovich Chikatilo یک قاتل زنجیره ای اهل شوروی با نام مستعار قصاب روستوف بود که بین سال های 1978 تا 1990 حداقل پنجاه و دو زن و کودک را به ضربات چاقو به قتل رساند، مُثلِه کرد، چشماشونو از کاسه درآورد و اعضای داخلی بدنشونو پاره کرد و خون اونا رو نوشید. او در طی این عملیات وحشیانه به اوج لذت جنسی می رسید. 

«به هیچ‌کس بدهکار نیستم و از کسی طلبکار نیستم و از همه طلب بخشش دارم» این ,متن وصیت نامه ای بود که خفاش شب بعد از خوردن ۲۱۴ ضربه شلاق و قبل از گره خوردن طناب دار به گردنش در ساعت ۴۵: ۷ روز چهارشنبه ۲۲ مردادماه سال ۱۳۷۶ در انبار روباز ورزشگاه آزادی در سه راه دهکده المپیک روی یه تیکه کاغذ نوشت.
خفاش شب که به گفته وکلای پرونده تو برخورد اول یه مرد باوقار، مودب و متین بود و در برخورد با دیگران آدم خوب و آرومی به نظر می رسید ولی در خلوت شخصیت دیگه ای از خودش نشون می داد. اون اختلال دو شخصیتی داشت.

خونه شماره 213 در خیابان 25 شمالی در میلواکی بیشتر شبیه به یه موزه از اعضای بدن انسانه تا صحنه جرم. خانه فقط وسایل اولیه زندگی رو داره. یک آکواریوم پر از ماهی گوشه آپارتمانه و بوی عجیبی که ترکیبی از بوی تعفن، بوی خون و یک نوع بوی شیمیاییه تو خونه حس می شه. توی تلویزیون فیلم جن گیر داره پخش میشه. روی دیوار اتاق خواب چند پوستر از مردهای برهنه نصب شده و توی کشوی یک میز 74 تا عکس از اجساد قطعه قطعه شده در حالات مختلف وجود داره. گالن های بزرگ آبی رنگ در خانه وجود دارن که داخل اونها بدن 3 انسان در حال تجزیه شدن داخل اسیده. پلیس، آشپرخونه رو جستجو می کنه. تو یخچال یک سر انسان که تقریبا تازه ست روی یکی از طبقات قرار داره. در طبقه پایین قسمت هایی از پوست و گوشت دست و پای انسان، یک قلب و چند آلت تناسلی در یک کیسه پلاستیکی پر از یخ نگهداری میشه و روی سینی کف یخچال پر از خونه. توی کابینت 7 جمجمه وجود داره که پوست و گوشت آنها از اسکلت جدا شده و بعضی از آنها رنگ شده هستند.
این خانه که شبیه به سکانسی از یک فیلم ترسناک و تخیلی به نظرمیاد متعلق به جفری دامر، آدمخوار میلواکی است.

کتابخونه مرکزی لوس آنجلس در دهه هشتاد، خیلی شلوغ بود. آدمای زیادی وارد کتابخونه می شدند ولی یه مرد با بدنی تنومند و ظاهری عجیب توجه متصدی کتابخانه رو جلب کرد، یه مرد قدبلند و لاغر با موهای بهم ریخته و کثیف که یک تیشرت سیاه کهنه پوشیده بود و تنش بوی به شدت تندی داشت. دندوناش پوسیده بودند و توی چشماش هیچ حسی نبود. مستقیم به سمت متصدی کتابخانه اومد و پرسید از کجا می تونه کتاب طالع بینی و کتابهایی درباره شکنجه پیدا کنه.
اون کسی نبود جز ریچارد رامیرز.
تا به امروز ریچارد رامیرز یکی از بدنام ترین و سنگدل ترین قاتلان سریالی تلقی میشه. صحنه های جنایات اون سراسر خون و آشفتگی بود. بین سال های ۱۹۸۴ و ۱۹۸۵ این قاتل سریالی حداقل ۱۳ نفر را در لس آنجلس به قتل رسوند. معمولا قبل از سپیده دم قربانیان خودشو هدف قرار می داد برای همین به قاتل شبگرد معروف شد.

در 31 ژوئیه 1968، جسد برایان هاو سه ساله، در زمین های بایر خیابان اسکاتسوود پیدا شد. اون خفه شده بود و روی بدنش آثار بریدگی های کوچک متعددی داشت. پلیس، تحقیقاتی رو شروع کرد که در اون با 1200 کودک مصاحبه شد. دو دختر به نام‌های نورما جویس و مری فلورا بل، پاسخ‌های مشکوک یا طفره‌آمیزی دادند. هر کدوم چندین بار مورد بازجویی قرار گرفتند و دو بار داستان خودشونو تغییر دادند.
در نهایت، هر کدوم اون یکی رو به "فشار دادن" گلوی برایان هو متهم کرد. هر دو دختر در 5 آگوست 1968 دستگیر و وقتی که متهم به قتل شدند، مری که اون زمان فقط 11 سال داشت در کمال خونسردی گفت: "این از نظر من درست نیست."

فلورنسیو دنبال یه دختر بود، یه قربانی خوب. پس بی سرو صدا در حالیکه سعی می کرد خیلی جلب توجه نکنه، شروع کرد به قدم زدن توی خیابونای شهر و از پنجره های خونه ها، داخلشون رو نگاه می کرد تا ببینه کی توشون زندگی می کنه. دیگه تابستون بود و بخاطر گرمای بی سابقه هوا، اکثر مردم شبا پنجره هاشون رو کاملا باز میذاشتن. چند متری راه رفت تا اینکه کنار یه خونه وایستاد. پیداش کرده بود. یه خانم خوشگل و جوون که سرحال و پر انرژی به نظر می رسید و انگار که تنها زندگی می کرد. فلورنسیو بلافاصله تو نزدیکی خونه اش توی تاریکی قایم شد و چند ساعتی اونو زیر نظر گرفت. بعد که مطمئن شد تنهاست و کسی قرار نیس بهش سر بزنه، لبخند موذیانه ای زد. خودش بود. حالا دیگه نوبت اجرای نقشه اش رسیده بود. فلورنسیو اصلا قصد نداشت از این دختر سوءاستفاده کنه یا اونو مود آزار و اذیت جنسی قرار بده. نه. اون دنبال یه چیز بهتر بود که میتونست عطشش رو بخوابونه. اون دنبال خون بود؛ و تا به هدفش نمی رسید، دست بردار نبود.